I was talking about you ... ♥

- Po co tu przyszedłeś? – rzuciłam od niechcenia.

- Chciałem cię przeprosić. – powiedział.

- Za to że olałeś mnie dla jakiejś innej dziewczyny?

- Proszę wybacz mi. To wcale nie tak. Mi naprawdę na tobie zależy.

- Jakoś tego nie widzę. – powiedziałam patrząc się na niego obojętnie.

   Nastała niezręczna cisza. Czego on się spodziewa? Że rzucę mu się w ramiona i raz-dwa nic się nie stało? Ja taka nie jestem.

- ... wpuścisz mnie do środka? – zapytał.

- Tak, proszę wejdź. – odpowiedziałam, po czym śledziłam wzrokiem Harry’ego który kierował się w stronę kanapy.

- Proszę, usiądź na chwilę obok mnie. Chcę ci wszystko wytłumaczyć. – zerkną na mnie tymi swoimi zielonymi oczami i położył rękę na kanapie, wskazując mi gdzie mam dokładnie usiąść.

- Mogę stać tutaj. Mów. – powiedziałam stanowczo. Harry zastanowił się chwilę jak ma to ująć w słowa, lecz po chwili odezwał się.

- A więc tak, po pierwsze nie gniewaj się na mnie, a po drugie ta blondynka która siedziała wtedy koło mnie w Milkshake City… była moją kuzynką.

- Kim? Kuzynką? Jejku jak mi głupio. – zakryłam swoją twarz dłońmi.

- Nie nic się nie stało. – uśmiechną się, pokazując przy tym rząd swoich białych zębów.

- Naprawdę bardzo Cię przepraszam. Nic nie wiedziałam.

- Już dobrze. – wstał. – To co? Dasz mi szansę?

- Chyba tak. – odpowiedziałam.

- Dziękuje. – przytulił mnie.

    Tak długo czekałam na ten moment. Na to by móc  poczuć jego ciepło, jego delikatność. Zauważyłam że mocniej mnie obejmuje, jakby bał się że w każdej chwili może mnie stracić. To było naprawdę niesamowite. Chciałabym aby było tak już wiecznie. Trwaliśmy w takim stanie trochę czasu, ale w końcu oderwaliśmy się od siebie. Ukłuło mnie uczucie okropnej tęsknoty. Kochałam być blisko niego.

"Wystarczy tylko odnaleźć w sobie siłę." 

- To ja już pójdę… - mówił cicho. – Chłopaki na mnie czekają.

- Dobrze. – odparłam.

- Spotkamy się jutro w tym samym czasie i  w tym samym miejscu? Tym razem na pewno przyjdę. – uśmiechną się szczerze, idąc w stronę drzwi.

- Oczywiście. To do jutra. – powiedziałam żegnając go.

- Do jutra! – odpowiedział naciskając na klamkę.

    Obserwowałam jak otwierał już furtkę i szedł chodnikiem wprost do ich mieszkania. Nie mogę doczekać się jutrzejszego spotkania. Nie wytrzymuje ani minuty dłużej bez niego.

Zauważyłam idącą w moją stronę Scarlett.

- Cześć. Co się tak szczerzysz? – zaśmiała się.

- Co? – wyrwała mnie z myślenia. - Aa.. Harry przed chwilą u mnie był. Wszystko mi wytłumaczył.

- Ale jak to? – zapytała.

 Właśnie! Przez to wszystko zapomniałam jej powiedzieć co się wydarzyło. Nie powiedziałam niczego Scarlett! Jak mogłam zapomnieć! Jest moją przyjaciółką. Gdy coś złego mi się przytrafiało od razu szłam z tym do niej.

- Ojej przepraszam! Niczego nie zdążyłam ci powiedzieć. Byłam wczoraj w tak złym stanie, że ledwie miałam siłę żyć.

- Co on ci zrobił?! Chodzi o to wasze wczorajsze spotkanie? – pytała przerażona.

- Tak… – powiedziałam i otworzyłam jej drzwi do domu

     Weszłyśmy po schodach na górę i udałyśmy się do mojego pokoju. Usiadłyśmy na łóżku. Opowiedziałam Scarlett wszystko od początku. Począwszy od tego że zobaczyłam go z jakąś dziewczyną, a zakończywszy na tym że przyszedł mi dzisiaj wszystko wytłumaczyć.

- Nieźle. – jedyne słowo które wydała z siebie Scarlett po opowiedzeniu przeze mnie całej wczorajszej historii.

- Ale na szczęście wszystko się wyjaśniło. – uśmiechnęłam się.

 Moja przyjaciółka energicznie kiwnęła głową, na znak że ona również się z tego cieszy.

- Chcesz wejść na twittera? – zapytałam się jej.

- No jasne. – odpowiedziała.

  Włączyłam laptopa. Przyniosłam go na łóżko. Scarlett wzięła go ode mnie i położyła  na swoich kolanach. Zalogowała się na twittera.

- Chcesz jakiegoś soku?– zapytałam.

- Tego co zawsze.

- Czyli tego jabłkowego?

- No tamtego z tym krasnalem na kartonie. – powiedziała śmiejąc się.

- Aa dobra. Zaraz przyjdę. – uśmiechnęłam się.

  Zeszłam na dół. Zaczęłam nalewać soku gdy Scarlett krzyknęła z góry, tak że upuściłam cały karton. Wszystko się rozlało.

- Cholera! Co jest? – krzyknęłam do niej.

- Szybko chodź tu!

- Zaczekaj musze posprzą..

- CHODŹ!

  Natychmiast pobiegłam na górę.

- Oby to było coś ważnego, bo jeśli nie…

- Zobacz to ! Zobacz!

   Na ekranie laptopa widniał post Harry’ego na twitterze. Gdy go przeczytałam przeszły po całym moim ciele przyjemne dreszcze. Napisał :

@Alice_H Naprawdę Ci dziękuje.  Myślałem że cię stracę.  Jesteś wyjątkową dziewczyną  xxx

- Jejku. – to jedyne co z siebie wydukałam.

- Noo, to w końcu w co ubierzesz się na wasze spotkanie? – zapytała Scarlett po chwili ciszy. – To bardzo ważne. Musisz wyglądać niesamowicie!

- Nie zastanawiałam się jeszcze nad tym. – odpowiedziałam.

  Moja przyjaciółka wstała z łóżka i podeszła do mojej szafy. Zaczęła w niej grzebać, aż w końcu wyciągnęła z niej moją nie dawno zakupioną sukienkę.

- Załóż to!

- Wiedziałam że ci się spodoba. Lubisz czerwień. – zaśmiałam się.

   Poszłam do łazienki, aby założyć cały komplet. Po 5 minutach wyszłam i okręciłam się na środku mojego pokoju.

- Świetnie. – stwierdziła. 

    Przegadałam z Lett cały dzień. Mówiłyśmy dosłownie o wszystkim. W końcu zorientowałyśmy się że jest już późno i Scarlett nie opłacało się wracać do domu. Z resztą jej rodzice wyjechali na weekend do jakiejś ciotki..

     Następnego dnia obudziłam się leżąc na kanapie. Scarlett postanowiła u mnie przenocować, dlatego musiałam zwolnić jej łóżko.  Spojrzałam na zegarek – 13.30. Że co?! Nigdy nie byłam aż takim śpiochem! Weszłam do górę. Moja przyjaciółka jeszcze spała, a ja.. oj wolałam jej nie budzić. Poszłam do łazienki,  przebrałam się. No kurde, byłam głodna! A lodówka pusta! Zeszłam na dół do kuchni i  jakoś udało mi się zrobić tosty. Usiadłam na kanapie, włączyłam telewizor, przełączyłam na kanał z jakimś filmem , po czym zaczęłam zajadać się moim śniadaniem. Po jakimś czasie usłyszałam kroki.

- Dzieeeń dobry! – usłyszałam Scarlett. – Która godzina?

- 15. 30. – uśmiechnęłam się. – 15.30!? Za pół godziny mam być w parku!

    Szybko poszłam przebrać się w moją wybraną na spotkanie sukienkę, po czym natychmiast wyszłam z domu. Szłam szybkim tempem, aby się nie spóźnić.

  „ Miłość to pewność. Niekończący się zachwyt.”

Po dokładnie 25 minutach doszłam do fontanny w parku. Zauważyłam Harry’ego siedzącego na ławce z telefonem w ręku. Spojrzał się w moją stronę.

- Hej! – podszedł do mnie, przywitał się i pocałował policzek. – Ślicznie wyglądasz.

- Dzięki. To gdzie idziemy? - zapytałam

- Może na razie trochę pospacerujemy?

- Dobrze. – odpowiedziałam.

  Chodziliśmy tak po ścieżkach w parku. Rozmawialiśmy o wszystkim i o niczym. Usiedliśmy na murku. Patrzyliśmy sobie głęboko w oczy. Harry powoli zaczął się do mnie przybliżać. Nasze usta prawie się stykały. Dzieliły nas już milimetry, kiedy ja odwróciłam głowę i wstałam.

-Przepraszam ale… nie mogę. – powiedziałam po czym odwróciłam się i zaczęłam biec w stronę mojego domu.

 Jezu! Jak mogłam! Jestem straszna.. ale.. po części to … raczej dobrze zrobiłam. Nie chcę się tak szybko do niego przywiązywać. Potem będę przez niego cierpieć. Już teraz nie mogę przestać o nim myśleć. Ale co ja mu powiem? Że nie mogłam go pocałować bo boje się że mnie potem zostawi? Doszłam do swojego domu. Zastałam w nim Scarlett oglądającą jakiś serial. Zawsze przychodziła do mnie bez uprzedzenia. Była taka nieprzewidywalna.

- Już przyszłaś? – zapytała odrywając wzrok z ekranu.

- Taaak – odpowiedziałam łamiącym się głosem. – On chciał mnie pocałować.

- To wspaniale!

- Ale ja przestraszyłam się tego i odwróciłam głowę! – mówiłam.

- Co? Czemu? – dopytywała się.

- Bo ja.. ja.. nie chce... potem.. bo.. on.. znajdzie sobie inną.. na pewno! – rozpłakałam się.

- Boże! Nie płacz!

 - Ja.. ja chcę być teraz sama. Pójdę do swojego pokoju, i nie chce żadnej rozmowy..

- To ja już może pójdę jeśli chcesz spokoju. – powiedziała po czym wyszła.

  Powędrowałam do mojego pokoju i opadłam na łóżko. Zaczęłam płakać jeszcze bardziej. Przez łzy spojrzałam na telefon. Harry dzwonił. Nie chciałam teraz z nim rozmawiać, muszę się jeszcze zastanowić co mam mu powiedzieć. Była dopiero 20.30, lecz byłam tak wyczerpana że potrzebowałam długiego snu.

„Podaj mi rękę, skoro zepchnąłeś mnie w otchłań.”

 Następnego dnia obudziłam się ok. 11.00. Nieprzytomna zeszłam na dół. Poczułam wibracje w mojej kieszeni. Wyjęłam telefon i bez zastanowienia odebrałam.

- Halo? – zapytałam ziewając przy tym.

- Cześć.. obudziłem cię?

- Harry?! – zorientowałam się z kim rozmawiam. – Nie, nie obudziłeś mnie. – mówiłam ukrywając zaskoczenie w moim głosie. W telefonie panowała dziwna cisza.

- Co się wczoraj stało? Ja coś źle zrobiłem? – zapytał.

- Ty nic nie zrozumiesz. – rzuciłam tylko po czym szybko się rozłączyłam .

    Nie przygotowałam się do rozmowy z nim! Gdybym wcześniej się trochę ogarnęła spojrzałabym na ekran telefonu. Muszę wyjść i zaczerpnąć świeżego powietrza. Tak, właśnie tego mi teraz potrzeba. Szybko poszłam do łazienki i przebrałam się w to.

    Wyszłam na zewnątrz. Fala ciepła uderzyła w moją twarz. Było słonecznie. Aż dziwne bo zapowiadali na dzisiaj deszcz. Skierowałam się do centrum handlowego. Pomyślałam że jakieś drobne zakupy dobrze mi zrobią. Chodząc po galerii zauważyłam Harry’ego. Rozmawiał z jakąś brunetką. Tym razem nie chciałam zbyt pochopnie reagować, bo znów zaliczyłabym niezłą wpadkę. Postanowiłam przysłuchać się ich rozmowie, dlatego podeszłam trochę bliżej. Schowałam się za rogiem jednego ze sklepów.

- Haha jesteś! – głupio się zaśmiała. Bla bla bla. Już nie chciało mi się jej słuchać.

- Wiesz co..? – kontynuowała dalej. Jakoś Harry dziwnie nie udzielał w tej rozmowie.

- A może.. chciałbyś się ze mną umówić? Noo.. czy chciałbyś ze mną chodzić? – aż niedobrze zrobiło mi się na te słowa. Czekałam na jego reakcje.

- Nie. – stwierdził. - Podoba mi się inna dziewczyna. Naprawdę mi na niej zależy.

- Ech.. jak chcesz. – rzuciła tylko brunetka z którą rozmawiał. Usłyszałam ich kroki, w różnych stronach. Jedne były coraz wyraźniejsze…

  Nagle zza rogu wyszedł Hazza. Zderzył się ze mną.

- Auć! Oo.. przepra… - nie dokończył. – Alice?

 Tylko sztucznie się uśmiechnęłam.

- ... o kogo wtedy chodziło? Jaka… dziewczyna?  – powiedziałam trochę zawiedziona. Może już w ogóle go nie obchodzę?

- Mówiłem o tobie… – spojrzał się na mnie i szczerze uśmiechnął. 

_________________________________________________________________

Heeeloł!

  Oto drugi rozdział!  Dosyć długo go pisałam, bo co chwilę coś zmieniałam, ale po ostatecznych poprawkach wygląda właśnie tak :P

  Dedykuje go naprawdę wspaniałej osobie – Mrs. 1D :D

Przy okazji zapraszam na jej blogi: http://your-story-one-direction.blogspot.com/  oraz http://newlife-1direction-love.blogspot.com/ .

              

                                                                                                                             Tomlin xxx